قالب سبز

جدال تنهایی ام با غرور تو

که شعر نمیشود

           بانو

لااقل در تب بی پناهی ام

کمی جاری باش

آغوش زنانه ات را بگشا

برای کودکانه ترین عادت هایم

بگذار کمی در آرامگاه سینه ات

مثل یک سربازِ زخمی

پناه بگیرم

و در ستایش مهربانی ات

تندیسه ای بسازم از تو

در فصلی همرنگ من

  شعر شو

شعری از شکوه باران

که زنانگی ات را باروَر کند

ودر تصادم بی اختیار

آغوشت با بی تابی من

       تنم

عاشقانه ترین نگفته ها را زمزمه خواهد کرد با تو